Wie is MC Bello?

Na een stevig onweer vannacht, is het vandaag weer zonnig, droog en warm. Dus de wekker gaat weer vroeg, zodat we als eersten bij het ontbijt zijn en ook bij de bakker op de stoep staan zodra die open gaat. Om vijf over acht gaan we met gevulde maag en gevulde rugzak weer op pad. 

De route is mooi vandaag met veel onverharde paden, af en toe een klein rustig weggetje. We steken en oaar beekjes en stroompjes over en dat gaat een paar keer via eeuwenoude stenen bruggen. Dat geeft me weer het gevoel om in de voetsporen van oude pelgrims te lopen. Maar een bord bij een van de bruggen meldt dat de brug pas kort geleden met europese hulp is opgeknapt. Dus wat er nog echt middeleeuws is van de bruggen, is nog maar de vraag. 

Van meer recente datum zijn de N-wegen, de tweebaanswegen die Spanje doorsnijden. We volgen al sinds het begin van de tocht min of meer het tracé van de N-634. Ook wel bekend als de ‘carretera Irún-Santiago’, dus dat klopt wel. Zeker aan de kust was dat best wel een drukke weg en geen pretje om over te steken of langs te lopen. Hier in Galicië is het veel stiller met verkeer en zie ik soms bij het oversteken tot aan de horizon aan beide kanten geen verkeer. En soms is deze weg kruisen ook wel handig, omdat er het en der wat barretjes en café’s aan liggen. En omdat we verder niks tegenkomen, zijn dat de plekken voor koffie of een pincho. Bij een van die schaarse barretjes vandaag komen we weer een hoop bekende pelgrims tegen (Linda en José Luis, de Canadezen) en maken ook een praatje met ‘nieuwe’ pelgrims. Nederlanders deze keer. Brigitte en Paul komen uit Breukelen en lopen de Camino vanaf Avilés. We hebben elkaar de afgelopen dagen al een paar ingehaald, en zij konden maar niet achterhalen waar wij vandaan kwamen. Twee blonde types die steeds in onberispelijk Spaans groeten. 

Een uur na deze koffiestop hebben we weer behoefte aan een pauze. Nu is er niets te vinden aan bar, bankje of boomstam om op te zitten. We gaan vlak bij een boerderij in het gras zitten en pakken onze spulletjes uit de rugzak. De boer kijkt het even aan en biedt dan aan dat we verderop in zijn tuin wel gebruik kunnenmaken van de picknicktafel die er staat. Superdeluxe: bankje, tafel, schaduw en een gezellig puppyhondje die ons nieuwsgierig komt besnuffelen. We missen onze oppashond Pip!

Terug op weg. Behalve die middeleeuwse pelgrimsroutes en N-wegen, heb je natuurlijk ook de onvermijdelijke autosnelwegen. We lopen ook al weken min of meer parallel aan de A-8. Vandaag tellen we zelfs 4 keer een kruising met de snelweg. Soms eroverheen, maar vaker via een tunneltje er onderdoor. En bij elke onderdoorgang staat er een graffiti- tag van MC Bello. Die zien we dus al weken. En dat betekent ook dat er iemand de hele camino del norte heeft gelopen met een paar graffitispuitbussen in zijn rugzak. Om in elk snelwegtunneltje zijn boodschap achter te laten. Ze vallen eerst niet op, want graffiti in een tunneltje zoals overal. Maar op een gegeven moment, ergens in Asturias zag ik ze toch wel heel vaak terugkomen. En nu is het zover dat ik er al een beetje naar uitkijk. Waar staat deze keer de MC Bello-tag? En dan ga ik me ook afvragen wie dat is. En waarom iemand dat zou doen. En of hij/zij ook de camino francés al heeft getagt. Of andere wandelroutes. Google helpt me een beetje (het is een graffiti-kunstenaar/DJ uit Hannover in Duitsland) maar achter het waarom ben ik nog niet. 

En vandaag nemen we ook afscheid van de N-634 en de A-8. We gaan de komende dagen meer het binnenland in en zullen het dan doen zonder snelwegonderdoorgang of N-weg-oversteek. 

Kees