Mede pelgrims

Cadavedo - Luarca

Vanochtend nemen we afscheid van Cadavedo, het dorp waar ik een beetje verliefd op ben geworden. Het ligt aan een mooie baai, heeft verschillende stranden en een prachtig kapelletje hoog op een klif gelegen, waar vandaan de uitzichten echt magnifiek zijn. Het dorp ademt een prettige sfeer en heeft mooie, grotendeels goed onderhouden huizen. Verder moeten er hele mooie wandelpaden langs de kust zijn. Maar als Fernando ons vertelt dat de alternatieve route over de kustpaden naar Luarca 40 km lang is, en de Camino etappe 17, dan is de keuze snel gemaakt 😁 Van Mari krijgen we ten afscheid allebei twee dikke zoenen en daar gaan we weer. 

Na een paar kilometer komen we Rees tegen, een Zuid Afrikaan die in Londen woont. We hebben hem een paar dagen geleden gezien toen hij met een andere wandelaar een tijdje afwisselend achter en voor ons uit liep, en toen vroegen we ons al af wat dat accent was. We lopen de hele etappe samen en dat is reuze gezellig, de kilometers vliegen voorbij. Het loopt ook makkelijk vandaag; veel minder klimmen en dalen dan gisteren, soms over rustige weggetjes, soms over paden. Het grootste deel van de tocht zien we de zee. 

De ontmoeting met Rees doet me eraan denken dat ik nog wilde schrijven over de eigenaardigheden van andere pelgrims die we tegenkomen. Ieder zo z’n gewoontes natuurlijk, maar sommige zijn het vermelden waard. Zeker als je slaapzaal, sanitaire voorzieningen en eettafel deelt in de herbergen, dan zie he nog wel eens wat. Zo kwamen we Fabrizio (Italiaan) tegen, hele leuke jonge vent. Die geen vloeibare zeep wil meesjouwen (want zwaar en vol met microplastics) en dus elke dag een stukje zeep raspt en dat met water mengt en in een flesje stopt. Want vloeibaar is wel handiger. En dan hadden we nog Pietro (ook een Italiaan), die we opeens in badjas door de herberg zagen lopen. De gesprekken onder pelgrims gaan vaak over het gewicht van de rugzak en hoe ieder probeert zo licht mogelijk te reizen, je  moet alles tenslotte elke dag meesjouwen. Ik zou dan zelf een badjas niet hoog op mijn prioriteitenlijstje zetten….

Maar het grappigst was wel Matthias de Duitser, die als oplossing voor de soms knellende of schurende schouder- en heupbanden een voorraadje maandverband had meegenomen. Dat plakte hij dan aan de banden van z’n rugzak. Hij was zelf erg verguld met deze geniale vondst (ziet er niet uit natuurlijk). 

Vandaag een grote verrassing op het eind van de wandeling. We weten dat we al even in de buurt van Luarca zijn, maar zien het niet liggen. Dan nemen we een bocht en voilá: een mooi, oud stadje ligt tegen de kliffen aangebouwd, met een haventje, baai en strand. En laten we daar nou ook op uitkijken vanuit ons appartement… 

Germaine