Het toetje van de Camino

Finisterre - Lires

En nóg zijn we niet klaar met de Camino! Lange tijd was Santiago de Compostela de stip op de horizon, daarna Finisterre, en nu lopen we deze dagen nog naar Muxia, waar de Camino del Norte, zoals beschreven in ons routeboek, dan toch écht eindigt. En als de etappe van morgen net zo mooi is als die van vandaag, dan wordt het een prachtig “toetje”. 

Het begint vanochtend al goed in Finisterre. We worden wakker met de zon en een blauwe lucht. We weten inmiddels dat dat niet vanzelfsprekend is in Galicia. We laten het fijne appartement achter ons en lopen het dorp in voor ontbijt. We komen een Italiaanse bar tegen met inderdaad, een Italiaanse achter de bar. Als pelgrim naar Finisterre gekomen en blijven hangen. Kees helemaal in z’n nopjes dat ie weer ns Italiaans kan spreken, Italiaanse muziek uit de speakers hoort komen en croissant gevuld met nutella krijgt 😁

We lopen van gehucht naar gehucht. Langs akkers en weilanden en door bos. Na een flinke klim bereiken we bovenaan in het bos een groot stenen kruis, zoals je wel meer ziet in Galicia. Een man die hier vlakbij woont en er net met z’n 3 honden wandelt vertelt ons dat hier vroeger de Rapa das Bestas werd gehouden. Een soort jaarfeest waarbij (half wilde?) paarden bijeen gedreven worden en de manen geschoren worden. En er wordt natuurlijk gefeest met eten, drank en muziek. Er zijn nog een paar plaatsen in Galicia waar ze de Rapa das Bestas jaarlijks houden. Ik zou er graag eentje meemaken. 

Zo’n 5 kilometer voor Lires nemen we een aftakking van de Camino die langs de kust gaat. We hoorden de zee de hele etappe al en zagen haar dan weer wat verder weg en dan weer wat dichterbij. Maar nu komen we aan het eind van een prachtig bospad echt aan de waterlijn. Vlak voor Lires komen we op een strandje waar helemaal niemand is. We ploffen in het zand en luieren en lezen een paar uurtjes. Heerlijk om de etappe zo te eindigen! 

Als we van het strand via een trap boven aan de weg naar Lires komen zit daar een Iers stel waar we mee aan de praat raken. Als ze vragen waar we gestart zijn en wij “Irun” antwoorden, zijn ze onder de indruk, en als we op hun vraag hoe ver dat is “ruim 900 km” antwoorden, slaan ze helemaal achterover. Ik moet zeggen dat ik het zelf ook bijna niet kan geloven dat we zo’n afstand te voet hebben afgelegd. 

Maar de statistieken van Kees zeggen het, dus het klopt 😁

Het was al een topdag, en het dorpje Lires waar we vandaag overnachten blijkt ook nog eens mooi, ons hotelletje klein maar fijn, met uitzicht op de velden en de ría. En ik heb net de menukaart van het restaurant bestudeerd, dat zit ook meer dan snor. Ik heb het al eerder gezegd: we zijn enorme mazzelaars.

Germaine