Está hecho (het is klaar)

Lires - Muxía

We hebben een heel fijn hotelletje in Lires, waar we heerlijk eten (pulpo), lekker slapen (stil buiten) en goed ontbijten (tostadas). Uitgerust en goed gevoed gaan we om 9 uur op pad voor de laatste etappe van onze Camino. 

Het pad is glooiend, grotendeels onverhard en gaat door bossen en langs weilanden. Weilanden met koeien. Dus moeten we onderweg weer eens aan de kant voor een kudde koeien die richting wei worden gedirigeerd. Vond ik dat in Lousada nog heel bijzonder en in O Alto nog een beetje spannend, nu doe ik gewoon even een stapje opzij, groet de boerin en loop weer verder. 

Groeten is sowieso aan de orde van de dag. Sommige pelgrims lopen namelijk net als wij van Santiago naar Finisterre naar Muxia. Maar anderen lopen het driehoekje andersom: Santiago-Muxia-Finisterre. Het mag allebei en dus komen we heel veel pelgrims tegen op weg van Muxía naar Finisterre. Het ‘buen camino’ is niet van de lucht. Zelfs niet als we een zingende schoolklas tegenkomen. 

De laatste etappe betekent ook terugkijken. Op mijn laatste etappe 3 jaar geleden. Die was stiller, en voor mij emotioneler. Misschien omdat het toen de eerste keer was. Maar ook omdat het nu voelt als een verlenging. Aankomen in Santiago was specialer dan in Muxía. 

En we kletsen onderweg over de afgelopen maanden. Wat we de mooiste momenten vonden (de bufones op weg naar Llanes, de kapel bij Cadavedo, de wandeldag met Rees naar Luarca, de zonsopkomst op de dag naar Santiago). En na een stukje klimmen bedenken we wat de zwaarste klim was onderweg: de allereerste direct vanuit Irún en die van Guernika naar Muxika. 

Zo wandelen we lekker verder en vliegen de kilometers voorbij. Als we na een lang stuk bos weer in een dorpje komen, komen we een man met een kruiwagen tegen. We groeten. Hij stopt even en zegt dan: ‘Jullie zijn er bijna, nog maar 3 kilometer. Está hecho!’ Het is klaar. En dat is het. Maar de trouwe bloglezers kennen de Wet van Lisa nog wel: het is altijd verder dan je denkt. 

Want die drie kilometer gaat ineens over een brede asfaltweg, en dan voelt een kilometer langer dan op een bosweg. Bovendien is het drie kilometer tot aan de dorpsgrens van Muxía. En de kaap, kapel, vuurtoren en het officiële eindpunt liggen uiteraard aan de andere kant van het dorp. Met nog een laatste stukje heuvelop. 

Daar aangekomen is het uiteraard het moment voor een fotoshoot, met een stel behulpzame Italianen. Helaas komen we in de kapel niet verder dan het portaal. Dus een kaarsje opsteken of ‘eerst bidden’ zoals in Monte Sant’Angelo zit er niet in. 

We stellen elkaar de ultieme sportvraag ‘wat gaat er door je heen’. En allebei denken we vooral: honger. Het is de hoogste tijd voor een picknick. Eerst eten. Alle andere gedachten komen vast later wel. 

Dan lopen we door naar ons hotelletje. En daar zet ik voor de laatste keer de ‘admin’ stop. De teller staat op 52 wandeldagen, 924 kilometers, 18.750 hoogtemeters, 195:00 uur lopen en 84.350 kilocalorieën. Da’s Utrecht - Geneve, twee keer de Mount Everest, 5 volle werkweken en 250 boterhammen met pindakaas. 

Het is ook het einde van dit blog. We hebben nog een paar rustdagen hiier in Muxía. Daarna nog een maand om Asturias verder te verkennen. Maar dat doen we niet met dagelijkse wandeltochten en dus houden we ook even op met schrijven. Mocht er nog iets spannends gebeuren of een mooie wandeling gedaan worden, dan melden we ons wel weer. Maar reken niet op een dagelijke update. 

Kees