De cirkel rond

Irun-Utrecht

Met meer dan 300 kilometer per uur razen we door het Franse landschap. 

We zijn onderweg. De afgelopen maanden hebben we gewandeld, ontdekt, geleefd, geleerd, genoten in het Noorden van Spanje. Plannen gemaakt, routes gezocht,  kilometers gemaakt, pauzes ingelast, slaapplekken geboekt, rugzakken uitgepakt en weer ingepakt, en weer uitgepakt en ingepakt. De Jacobsschelpen die Koen voor ons op het strand van Bretagne heeft gevonden zitten er nog steeds aan. En nu is het zo ver. Vanochtend om half acht vertrokken we per trein en eindigt ons wandelavontuur. 

Gisteren maakten we de cirkel rond. We kwamen met de bus aan in Irún en liepen de eerste kilometers van de Camino in omgekeerde richting. Over de Puente De Santiago Spanje uit. ‘s Avonds zagen we de zon ondergaan boven de heuvels bij Irun. Precies boven het kerkje waar we op onze allereerste wandeldag onze alleerste stop maakten. 

Wat nemen we allemaal mee terug, behalve versleten wandelkleren? 

Om te beginnen een berg hele mooie herinneringen. Aan het landschap dat vaak heel mooi was (langs de kust), soms saai (het asfalt in Cantabria), en soms echt stom (industrie bij de steden). 

Aan de mensen die we spraken. Van het Catalaanse stel op dag 1 tot de Canadezen en Amerikanen met wie we Santiago binnenliepen. 

We leerden de les van Howard (‘It is difficult to say yes to yourself’) en we ontdekten (voor zover we dat nog niet wisten) hoe fijn het was om dit samen te beleven en wat voor superteam we met zijn tweetjes zijn. 

En we ontdekten ook in deel 2 van onze sabbatical dat als we ooit weer naar Soanje terugkeren, dat we dan meer toekomst voor onszelf zien in een dorp of klein stadje dan in een grote stad. Dat we ook zeker moeten terugkomen om dit verder te onderzoeken en verkennen. En dat Llanes en Nueva dan goede opties lijken. Dat komt ook goed uit, want uit onze bijgehouden ‘rating’ kwam de etappe naar Llanes als de mooiste uit de bus. 

En wat verder nog? Misschien wel wat sommige bloglezers “de wet van Germaine” noemden, door mij vrij vertaald als: het moet wel een beetje leuk blijven. Als we slecht slapen in de pelgrimsherbergen, dan gaan we naar een hotelletje. Als bepaalde etappes in het routeboek te lang zijn, dan knippen we ze in 2 delen. Als ze te moeilijk of risicovol blijken, dan zoeken we een alternatief. En als de route naar onze smaak teveel door het binnenland gaat en wij graag langs de zee willen lopen, dan nemen we dat andere pad. Waarom iets doen omdat het zo hoort of omdat we ons dat voorgenomen hadden? 

Daarnaast realiseer ik me heel goed dat we enorme mazzelaars zijn dat we dit konden doen. Dat het goed gaat met onze families, zodat we 3 maanden weg konden. Dat we de middelen hebben om dit te doen. Dat onze werkgevers akkoord gingen met dit sabbatical. En dat onze lieve buren bereid waren om al die tijd voor de planten en de post te zorgen, en een oogje in het zeil te houden. 

Verschillende mensen hebben afgelopen dagen gevraagd hoe het voelt om weer naar huis te gaan. En hoe cliché ook, het is dubbel. Spanje verlaten maakt me altijd weemoedig; het is mijn tweede vaderland en we voelen ons er zo enorm thuis. Daarnaast was het natuurlijk, ondanks het af en toe afzien, een heerlijk leventje de afgelopen maanden: lopen, uitrusten, eten. Ok, af en toe wat regeldingetjes, maar de afstand van de dagelijkse routines en patronen was weldadig. Dus dat ga ik missen. 

Aan de andere kant heb ik veel zin om familie en vrienden te zien. Om gezellig op vrijdagmiddag te borrelen met vrienden op het terras. Om te roeien en plannen te maken met mijn ploeg. Om in ons fijne huis te zijn, weer in ons eigen bed te slapen en in onze gezellige keuken uitgebreid te koken. Genoeg om naar uit te kijken. En misschien een volgend avontuur te bedenken? Wie weet. We houden jullie op de hoogte. Veel dank voor het volgen van ons blog en voor de reacties. 

Germaine en Kees