En nu?

Rustdag in Santiago

Nadat we gisteren via blog en app Jan en alleman op de hoogte hadden gesteld van onze vreugdevolle aankomst in Santiago, kregen we van Gerdien de vraag terug: En wat nu?

Een goede vraag, die je op heel veel verschillende manieren kan interpreteren. Wat ga je doen als je met je ‘Compostela’ in de hand op het plein staat? Wat ga je morgen doen? Hoe ziet volgende week eruit? Wat neem je mee naar huis van deze pelgrimstocht?

Het eerste antwoord gisteren was ‘wat nu paraplu’ want het regende ‘s middags pijpenstelen. 

Vandaag gebruiken we in ieder geval om even een dag geen pelgrim te zijn, maar een gewone toerist. Met een plattegrondje en wandelroute van de toeristinfo in de hand lopen we een rondje door deze prachtige stad. Het is inmiddels droog en wordt steeds zonniger, dat is fijn. Er zijn een paar mooie kerken. Al die pelgrims voor ons hebben overduidelijk flink wat geld achtergelaten voor hun zieleheil. 

In de kerk van San Miguel/San Michele/Michaël steken we een paar kaarsjes op voor de ooms en tantes die recent zijn overleden. Ik vind het bijzonder om dat in de San Miguel te doen omdat mijn tocht drie jaar geleden naar de grot van San Michele in Monte Sant’Angelo ging. Sindsdien is dat toch, altijd met dat zwaard in de hand, mijn beschermengel. Dus in deze kerk komen mijn twee pelgrimsdoelen mooi bij elkaar. 

En nu? Ook vieren dat we er zijn. Op het plein voor de kathedraal hebben we afgesproken met een hele groep ‘Camino del Norte - pelgrims’. Sylvie en Kevin uit Canada zijn er, Randy en Jennifer uit de VS, Rita uit Zwitserland, de Amerikaans/Mexicaanse zussen Mary en Ann, de Italiaanse Giovanna. We maken veel foto’s in verschillende samenstellingen, praten na, delen ervaringen en genieten van de zon. Daarna drinken we nog een laatste borrel met elkaar voordat iedereen weer een andere kant op gaat. Mooi hoe zo’n Camino verbroedert. 

En nu? Nu maken we plannen voor de komende dagen. Santiago is zo leuk, dat we besloten hebben hier nog een dagje blijven. Dan trekken we de wandelschoenen weer aan en gaan we nog een paar dagen langs de kust lopen tussen Finisterre en Muxia. Niet te lange afstanden, wel weer genieten van zeezicht. Dus gaan we zo weer eens de wandelboekjes en apps bestuderen en overnachtingsplekken zoeken. Ons wandelavontuur gaat dus nog even verder en deze wandelblog ook. 

En dan? De reflectie stel ik nog even uit. In of na Muxia, als het wandelen er echt op zit, lijkt me dat vroeg genoeg. 

Kees