Een warme klim

Mondañedo - Abardín

Ook de blog van vandaag begint weer gisteravond. Mondañedo is wel een aardig stadje. Niet heel groot, maar wel met een mega-grote kathedraal. We hebben op het pleintje voor de katedraal afgesproken met Klaus en Peter, twee Duitse medepelgrims die we in Villamartin hebben leren kennen. We gaan samen met hen eten. Zij vinden dat niet alleen heel gezellig, maar ook handig. Ondanks vijf weken Camino spreken ze nog geen woord Spaans en snappen ze niks van de Spaanse menukaarten. We geven ze een basiscursus Galisische specialiteiten met pulpo (gekookte grote inktvis), calamares (gefrituurde inktvisringen) en croquetas de boletus (kroketjes met paddestoelvulling). Omdat ze niet alleen geen Spaans, maar ook geen Engels spreken, gaat het gesprek in het Duits. Dat kost mij wel wat moeite, maar het lukt. 

Tijdens het eten bespreken we met hem de twee route-opties voor vandaag. De ‘oude’ route klimt iets minder steil en hoog, maar is een stuk langer en heeft veel asfalt. Het alternatief begint direct met een lange steile klim, is helemaal onverhard en korter. We komen er niet helemaal uit en hakken pas vanochtend de knoop door. De hotel-eigenaresse, Angeles, raadt ons de ‘nieuwe’ route sterk af. Omdat het mistig is op de berg, denkt ze dat je makkelijk kan verdwalen. En omdat er geen dorp of voorzieningen onderweg zijn, ben je de klos als er iets gebeurd. 

Net als Peter en Klaus, kiezen we voor de ‘oude’ route. We beginnen onder een zwaar bewolkte lucht en moeten toch al snel flink heuvelop. Na een paar kilometer vlakt het rustige weggetje af en kunnen we steeds meer van het prachtige dal genieten. De wolken laten we langzaam maar zeker achter ons en het wordt zonniger naarmate we hoger komen. 

We zijn zeker niet de enigen die voor deze variant kiezen. Onderweg komen we regelmatig ‘bekenden’ tegen. Natuurlijk de Duitsers Peter en Klaus. Montse en Laura, moeder en dochter met wie we aan tafel zaten in Villamartin. Drie Fransen (of Zwitsers, of Belgen) die tegelijk met ons zaten te ontbijten. En nog een paar bekende gezichten.  

Na een kilometer of 10 krijgen we weer een steil stukje over een grindpad. De zon schijnt inmiddels volop en het is warm geworden. Dus zweten we stevig en zoeken we voor het eerst in tijden weer eens de schaduw op tijdens het lopen en tijdens de pauze. Maar tegelijkertijd lopen we toch lekker en gaat het best snel. 

Na de klim volgt deze keer geen afdaling. We houden deze hoogte min of meer tot Santiago. 

Na 16 kilometer komen we bij de eerste bar van de route. Het is een ankerplaats voor alle pelgrims. Alle bekenden van onderweg drinken of eten er iets. En we treffen er ook de twee Canadezen die we eerder in Villamartin spraken. Zij komen via de nieuwe route. Het was prachtig, maar wel heer zwaar vertellen ze. Volgende keer zouden ze de andere route doen. Dan hebben we toch een goede keuze gemaakt, alhoewel hun foto’s van het uitzicht wel jaloersmakend mooi zijn. 

Na de bar zijn we al snel bij onze overnachtingsplek. Mijn compleet door zweet doorweekte shirt krijgt een badje en we drinken veel water om het verloren vocht aan te vullen. Nu mentaal voorbereiden op het staartje van de Spaanse hittegolf, die we de komende dagen mee gaan kriigen. 

Kees