Adios a la costa

Tapia de Casariego - Ribadeo 

Vandaag nemen we afscheid van de kust, althans voor een tijdje. En dat liep weer eens anders dan we ons hadden voorgesteld. Ik had me namelijk verheugd op de korte etappe, slechts 14 km, die langs verschillende stranden zou voeren. Dus ik zag ons al uitgebreid picknicken op een van die stranden, met mogelijk een duik in zee, of in ieder geval even pootje baden. Want daar zouden we vandaag alle tijd voor hebben. 

Maar we worden wakker met druilerig weer, miezer en donkere wolken. Eerst maar even ontbijten. En hoewel het ontbijt in Spanje meestal niet heel uitgebreid is, worden we door hoteleigenares Maria verrast met zelfgebakken brood, dito cakes en muffins en zelfgemaakte jam. Dus we nemen de tijd om alle lekkers te proeven en hopen dat het ondertussen droog wordt. Overigens hebben we totaal niet te klagen over het weer, tot nu hebben we tijdens het wandelen twee keer een licht buitje gehad, dus dat valt reuze mee. En bovendien liever dit dan de hittegolf waar de rest van Spanje momenteel onder zucht. Dat is de tweede al sinds we hier zijn, en het is nog niet eens half juni. Heel verontrustend. 

In Tapia doen we nog wat boodschappen en dan zijn we rond 11 uur op pad. Extreem laat voor ons doen. 

De nieuwe route voert echter, anders dan ons iets verouderde routeboekje aangeeft, niet direct langs de kust. Dus we missen een paar strandjes. Bovendien is het fris en zwaarbewolkt met af en toe een buitje. Dus niks picknicken op het strand, maar regenjack aan, regenhoes over de rugzak en stevig doorstappen. Als we na een uur of 2 lopen moe, hongerig en dorstig zijn, komen we gelukkig langs een vogelkijkhut, waar we droog kunnen zitten en wat eten. 

Vlak voor Ribadeo wacht ons nog een uitdaging: een 600 m lange en 35 m hoge brug over de rivier, met een smal voetpad aan de zijkant en daarnaast, in het midden, de snelweg. De auto’s razen dus langs - er zit gelukkig wel een hek tussen - en aan de andere kant zie je beneden je de enorme rivier. Ik heb blijkbaar toch wat meer hoogtevrees dan ik dacht, dus ik focus me op de mensen die 50m voor me lopen, loop stevig door en kijk zo weinig mogelijk opzij. 

In Ribadeo blijken we te slapen in een Casa de Indianos, een prachtig oud en groot landhuis. Zie een van de vorige blogs voor uitleg. Dus dat is genieten. En straks eten we in een restaurantje dat gespecialiseerd is in pulpo (grote inktvis) en calamares (kleine inktvisjes), aangeraden door Amalio die we gisteren tegenkwamen. Dus met dat kustgevoel komt het uiteindelijk wel goed vandaag. 

En morgen dan het binnenland van Galicia in (@Willy: niet bij Foz, maar bij Ribadeo dus), tot Santiago de Compostela zien we de zee niet meer. O ja, dat vergeet ik nog bijna: we hebben vandaag de regio Asturias verlaten en zijn nu in Galicia. Over de verschillen tussen de regio’s meer in een volgende blog. Denk ik. Want het kan zomaar anders lopen 😁

Germaine