Caminar sin contrato

21 augustus 2021

Taranes - Collado de Llues 

Daar loop ik weer. Of beter: daar lopen we weer. Want vandaag wandel ik weer samen met G. 

Het is inmiddels ruim twee jaar na mijn sabbatical en mijn voettocht door Italië. Ook daarna ben ik blijven wandelen. Soms alleen, vaak met anderen. Soms in het buitenland, maar door corona ook heel veel in Nederland. En al die tijd bleef het wel kriebelen dat ik die wandelervaringen niet meer op ‘papier’ zette. Want ook als je geen mega-tocht maakt, zie je veel, hoor je veel, voel je veel, denk je veel. En hoe baak gebeurde het me niet dat ik onderweg dacht ‘dit zou een mooie kop voor een blog zijn’ of ‘hier zou ik wat over kunnen schrijven’. 

De afgelopen maanden hebben G. en ik veel gesprekken over wat ons echt gelukkig maakt. Waar we echt blij van worden. Ook tijdens de wandeling van vandaag gaat het daarover. Heel vaak komt dan maar boven dat ik heel gelukkig wordt van buiten zijn, wandelen, rondkijken, beetje prakkizeren over wat je ziet. En dat ik tijdens de sabbatical ook heel blij werd om daarover te schrijven. Dus kwam al snel de vraag ‘waarom doe je dat dan niet?’ En waarom

niet gewoon vandaag begonnen?’

Nog een extra zetje vandaag:  We hebben een ‘heen-en-weer’-wandeling bedacht vanaf ins hotelletje door de bergen van Asturië, Noord-Spanje. Onderweg tijdens de eerste stevige klim komen we een oudere mevrouw tegen met slofjes aan en een echt Spaans schort aan. Ze ziet er uit alsof ze een kopje suiker bij de buren gaat lenen. Maar ze vertelt ons dat ze elke ochtend een wandeling maakt naar de heuveltop (400m klimmen en dalen). Wij vertellen dat ons doel van de dag verder ligt, maar dat we nog niet zeker weten of we dat echt gaan halen. Dat vindt ze reuze verstandig. ‘No hay contrato’. ‘Je bent niks verplicht’. Ik vind het een prima uitgangspunt. Voor het wandelen in het algemeen, voor het schrijven van een blog. Ik doe het omdat ik het leuk vind. Zonder verplichtingen, zonder contract. Daar heb ik er thuis al genoeg van. 

Dus stof ik de Blogger weer af, zoek het wachtwoord weer op, en begin ik weer op de telefoon te schrijven. Net zoals twee jaar geleden. We zien wel waar het schip strand.