Bijna drie maanden geleden schreef ik mijn eerste reisblog op het vliegveld van Eindhoven. Over het wikken en wegen dat vooraf ging aan mijn sabbatical. Waar naartoe? Op welke manier? Welke route? Wat moet er in de rugzak.
Nu zit ik weer op een vliegveld en schrijf ik mijn laatste reisblog. Misschien dat er nog een keer een ps-blog of terugkijk-verhaal volgt, maar dit is wel het laatste dagelijkse bericht.
De rugzak is volgens de meter bij de check-in balie een kilo lichter dan bij vertrek: 8,5 kilo. En wat er in zit is helemaal niet meer zo belangrijk. Een broek met een winkelhaak. Een regencape met een flink stuk tape erop. Een shirt waar ik de vlekken met de handwas niet meer uit kreeg. Een ehbo-kit zonder blarenpleisters. Een onderbroek met een gat erin. Een verfrommeld routeboek.
De echte dingen van gewicht zitten niet meer in mijn rugzak, maar zitten in mijn hoofd. De beelden, de geluiden, de geuren, de herinneringen.
Als ik nu wik en weeg, gaat het daarover. Dat deze reis me ongelofelijk veel heeft gebracht. Dat al die herinneringen ontzettend waardevol zijn. Dat ik inspiratie en energie heb opgedaan. Dat ik ‘de mensheid’, Italië, mijn vrienden én mezelf beter heb leren kennen.
Al die voorbereiding, energie, kou, nattigheid, hitte, grote en kleine pijntjes, het weegt allemaal niks in vergelijking met wat het me heeft opgeleverd.
Vol van de reis, maar licht als een veertje vlieg ik naar huis.
2 opmerkingen:
Mooi Kees! Ook ik heb dagelijks genoten van je blog. Jammer dat het nu weer stopt. Ik ga je blogs missen. Wel fijn dat je weer thuis bent! ;)
Tot snel, Carolien
Een reactie posten