Oma’s menu

 22 augustus 2021

Beleño-Sobrefoz-Abiegos

Na een zonnige week, hebben we vandaag weer een bewolkte dag. We starten de dag bij het infocentrum in Beleño. Daar moeten we even op onze beurt wachten, want een stel Portugezen zijn ons voor. We kunnen meeluisteren naar het wandeladvies dat zij krijgen. Omdat we kennelijk dezelfde vraag stellen (‘waar lan je hier mooi wandelen?’), krijgen we exact hetzelfde en uitgebreide antwoord. ‘Het is bewolkt dus ga niet hoog de bergen in, want je ziet toch niks. Neem beter de rondwandeling in het dal, die is ook prachtig.’

Met het risico dat we in een file van ‘domingueros’ (zondagswandelaaars) terecht komen, volgen we het advies toch op. Maar gelukkig is het hier niet zo druk als op andere populaire paden die we elders in de regio hebben gezien. We komen wel wat mensen tegen, maar niet heel veel. 

Het dorp uit wandelend vallen we wel met onze neus in de ydillische boter. Een man staat op traditionele klompen de aardappels te rooien. En 25 meter verder schiet een vos over het pad. 

Maar echt vrolijk wil ik er niet van worden. De wolken hangen laag tussen de bergen en het smalle dal is een beetje somber en donker. Zeker in vergelijking met de zonnige bergweiden van de afgelopen dagen. 

Het is heus een mooi pad met een prachtig stroompje, watervalletjes, een natuurlijke brug, twee mooie dorpjes. Maar het is vandaag mijn dag niet echt. Ik kan er maar matig van genieten. 

Tegen het einde van de route krijg ik er wat meer zin in, en vreemd genoeg loop ik het fijnst als we het laatste half uur stevig moeten klimmen en ik loop te zweten en te hijgen. Misschien ben ik gewoon verslaafd aan de fysieke inspanning en de endorfine die dat vrij maakt. Alhoewel hardlopers beweren dat je dat pas krijgt bij serieus hardlopen en niet bij wandelen. De vraag is hoe bergop lopen hierin scoort. 

De klim eindigt in Beleño precies bij een café plus terras. Er is nog maar een tafeltje vrij en het is net Spaanse lunchtijd (half drie). Dan weet je dat de terrassen snel vol stromen, zeker op zondag. Dus we twijfelen niet en gaan lekker zitten. We kunnen kiezen uit een typisch Spaans lunchmenu, of een ‘bord bergvoer’. We kiezen voor het laatste met een plato de pueblo voor G en een plato de la abuela  voor mij. Even later krijgen we twee flinke borden voorgeschoteld waar je aderen al van dichtslibben als je er naar kijkt: gebakken chorizo en ham, twee gebakken eieren. En dat samen op een bedje van in olie druipende frietjes. Die oma is niet oud geworden als ze dat elke dag at. 

De 1600 calorieën die we er volgens het horloge af hebben gelopen, zitten er zo snel weer aan. 

Terwijl de steeds donkerder wolken de eerste druppels laten vallen, rollen wij van het terras de auto in. Terug naar ons hotelletje.