De langste dag van het jaar vandaag, en dat was het voor mij gisteren al. Ik heb een lekker appartementje met een super uitzicht op het haventje en de zee. Maar het is ook boven de boulevard, waar het vol staat van bars en restaurantjes. Het ging tot een uur of twee door. En dat was nog donderdag. Dus dat beloofd wat voor vanavond en morgen. Gelukkig hoef ik niet meer om vijf uur op. En met alle ramen en deuren dicht was het nog wel te doen.
Dus vanochtend uitgeslapen, op mijn terrasje wat ontbeten, tweede ontbijtje in de bar en daarna: naar het strand. Nou ja, voorzover je hier strand kan vinden want de kust is rotsig.
Een stukje buiten het centrum vind ik een fijne plek, waar ze bedjes en parasols verhuren. Weliswaar is er geen zandstrand, maar wel een trapje het water in, waar de bodem het eerste stuk wel zand is. Handdoek gespreid, zwembroek aan, trapje af, en dan zwem ik dan eindelijk toch in de Middellandse Zee! Dat was in Liguria nog niet gelukt omdat het daar nog te koud was. Hier is het top en ook de watertemperatuur is perfect.
De dag glijdt voorbij met het lezen van een mooi boek ‘All that man is’ van David Szalay. De titel leek me wel toepasselijk voor nu. Deze reis is toch ook een beetje ‘all that I am’. Er staan zinnen in die ik ook vind passen bij mijn reis. Ik citeer er een paar.
Over vrowg opstaan en gaan lopen: ‘He feels that he is leaving London unseen, slipping out while everyone else is still asleep, as he walks’.
Over alleen op pad zijn: ‘He sits there for a few seconds, enjoying a feeling of inviolable solitude. Solitude, freedom. They seem like the nearly the same thing as he sits there’
En lekker relativerend: ‘Life is everywhere - you don’t need to traipse around Europe looking for it.’
Tussen het lezen door bestudeer ik de andere strandgangers (en wordt ik vast zelf ook bestudeerd) en vanaf mijn ‘lettino’ staar ik een beetje over de zee. Naar de bootjes die voorbij varen. Naar de golven die veranderen als de wind verandert. Naar de horizon. De zee lijkt eindeloos. Net zoals mijn reis me drie maanden geleden eindeloos leek. En toch is afgelopen. En tegelijkertijd voelt het nu ook als een eindeloze reis. Net zoals die enorme zee, is mijn reis nu nog te groot om helemaal te overzien. Waar begin ik met reflecteren? Allerlei beelden, mensen, gesprekken flitsen schijnbaar willekeurig door mijn hoofd. Van sommige etappes heb ik het idee dat ik ze stap voor stap nog kan reproduceren. Andere etappes zijn vervaagd. Of ik haal ze door elkaar omdat er toch dagen waren die op elkaar leken. Ik heb mijn blog nooit meer teruggelezen tot nu toe. Dat gaat straks vast helpen om het een beetje te ordenen. Net zoals het terugkijken van de foto’s.
Dat ga ik straks in Nederland doen. Nu ga ik verder met dat wat me de afgelopen maanden best goed is gelukt: intens genieten van het hier en nu. De zon, de zee. Mijn zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten