Terug naar de kust

Het is fijn om de rugzak weer in te pakken. Inmiddels heeft alles zijn eigen plekje gevonden in zakjes en onder- dan wel bovenin. Met de waterfles altijd centraal tegen mijn rug aan en de stokken aan de buitenkant. In de badkamer staat een weegschaal en dat biedt de kans om mezelf én de rugzak te wegen. 70,5 kilo zonder rugzak en 80,5 kilo met de volle rugzak. Prima. Het zou altijd lichter mogen, maar tot nu toe heb ik alles ook echt nodig gehad, op korte broek en zwembroek na. 

Ik leg de omgekeerde route af van een week geleden. Eerst een stukje lopen naar de metro. Het zijn de eerste stappen met rugzak in een week. Hoewel nog een beetje stijve kuitspier, gaan die eerste stappen prima. 

Dan metro en vervolgens weer met de trein naar Genua. Ik laat de grote stad en het vlakke land achter me. In Genua stap ik over  en met een stoptreintje rij ik weer langs de kust. 

In Rapallo ziet het er heel anders uit dan vorige week. Veel meer toeristen (het is hier paasvakantie), de boulevard is weer helemaal gerepareerd, en de laatste scheepswrakken zijn ook verdwenen.

Ook anders is mijn onderkomen. Geen heel appartement voor mezelf, maar een kamer in een appartement dat ik deel met een andere gast. Wel uitzicht op de kerk van Rapallo. 

Het is druk op de boulevard van Rapallo. Veel mensen groeten elkaar alsof ze elkaar lang niet gezien hebben. Inclusief een ‘hoe gaat het met de kinderen’ of ‘hoe is het met je ouders.’ Ik vermoed dat het voormalige kinderen uit het dorp zijn die nu hun brood verdienen in Milaan of andere steden in het noorden. Het onderstreept nog maar eens het verschil dat ik vandaag ook weer heb meebeleefd tussen Milaan en de Ligurische kust. Waar de stad bruist, leeft en geld verdient, is de kust ingeslapen, vergrijsd en komt pas echt tot leven ik de zomer.

Wat de afgelopem week niet veranderd is, is het weer. Het is bewolkt en morgen gaat het regenen, maar ik heb toch een ongelofelijke zin om weer te gaan lopen. Zelfs als dat met een poncho is.