Na bijna tien dagen ben ik weer aan het lopen. Ik heb mezelf ernstig toegesproken om vooral niet te veel te willen, veel rust te nemen onderweg en ook niet te hard willen lopen. Dus staat er vandaag ‘maar’ 20 kilometer op het programma.
Het is bewolkt en de regen varieert tussen regen, motregen, miezer en bijna droog. Dat maakt het plan om veel te rusten onderweg wel tot een uitdaging. Het is lastig om droge plekjes te vinden op het juiste moment.
En de route begint ook nog eens met een stevig klimmetje. Dus al snel heb ik het idee dat de poncho van binnen net zo nat is als van buiten. Bij de eerste pauze van de dag in een bar in Zoagli gaat de trui uit en hou ik alleen een t-shirt aan onder de poncho. Veel beter.
Een stukje verder loop ik, ondanks de regen, ineens te zingen en te fluiten. Het gaat best lekker zo.
De Sanctiario de Santa Maria della Grazia is niet alleen een prachtig kerkje. Er is ook een overdekte plek om even te zitten en te eten. Hier moet ik Maria zeker voor bedanken. Als ik verder loop bedenk ik waar ik nog meer dankbaar voor ben: dat ik zomaar drie maanden door Italië kan wandelen, dat er vrienden voor me klaar staan als het even tegenzit, dat er thuis iemand op me wacht die van me liefheeft. En ik haar. Zo wordt het best een filosofische tocht. Maar het gefilosofeer wordt onderbroken door steeds natter wordende kuiten. Het water loopt langs de poncho naar beneden en drupt daar op mijn broekspijpen. Ik rol de pijpen op, in een poging om dan in ieder geval mijn broek nog een beetje droog te houden. Heel elegant ziet het volgens mij niet uit, die blote benen onder een poncho.
Wel elegant is Chiavari, het volgende stadje waar ik doorheen kom. De arcaden die langs de hoofdwegen staan maken het mooi en levendig. En onder de arcaden kan ik ook een flink stuk droog lopen. Ik wordt wel netjes gewaarschuwd door de gemeente: het is weercode geel vandaag.
Na Chiavari en het minder mooie Lavagna gaat het pad weer omhoog. Omdat ‘bijna droog’ is overgegaan in ‘echt droog’ en zelfs de zon een poging lijkt te wagen om door te breken, doe ik eindelijk de poncho uit. Om hem vijf minuten later weer aan te doen. We schakelen snel door van droog naar mot naar miezer naar een een beetje, om te eindigen met een stationaire flinke regen. Ik loop over een prachtig bos/bergpad maar twee dingen zijn nu niet handig in de regen: pauzeren en wandelstokken pakken. Dus ik loop voorzichtig (en dus rustig, dus dat is goed) door om uiteindelijk druipend en inmiddels ook hongerig en koud aan te komen bij mijn eindbestemming in Sestri Levante. de Opere della Madonnina del Grappa.
Dat klinkt alsof er een goede borrel voor me klaar staat. Maar helaas. Het is een voormalig weeshuis/seminarie dat is opgericht aan het einde van de Eerste Wereldoorlog door de moeders en weduwen van gesneuvelde soldaten. De Monte Grappa (waar die Madonnina staat) was een van de grootste slagvelden van Italië. En ja, de Monte Grappa is ook het gebied waar de Grappa vandaan komt. En de Monte Grappa was ook de berg die Joost en ik tijdens ons afstudeeronderzoek bij goed weer konden zien vanuit ons appartement. Dus goede redenen om hier voor een overnachting aan te kloppen.
Geen welkomstborrel dus. Wel een warme douche waar ik heel erg dankbaar voor ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten